Deklaro de Auschwitz pluvivanto pri la genocido kontraŭ la palestina popolo

 Verkita de doktoro Gabor Maté* kaj eldonita la 14/10/23 en Desacato

Mi vizitis la Okupatajn Teritoriojn (Cisjordanio) dum la unua intifado. Mi ploris ĉiutage dum du semajnoj pro tio, kion mi vidis.

"Mi estas holokaŭsto pluvivanto, mi estis bebo. Miaj geavoj estis murditaj en Auschwitz kaj plejparto de mia familio estis murdita. Mi fariĝis cionisto pro la revo de la juda popolo resurektita en sia historia patrujo, anstataŭigi la pikdraton ĉe Aŭŝvico, laŭ la limoj de juda ŝtato per potenca armeo. Mi poste malkovris, ke ne tute tiel estas, ke por realigi ĉi tiun judan revon ni devas trudi koŝmaron al la loka loĝantaro.

Ne eblas krei judan ŝtaton sen subpremado kaj forpelo de la loka loĝantaro. Israelaj judaj historiistoj pruvis nedubeble, ke la elpelo de la palestinanoj estis persista, disvastigita, kruela, murdema kaj kun intencaj intencoj: jen tio, kion oni nomas ‘Nakba’ en la araba; "katastrofo" aŭ "katastrofo". Estas leĝo, kiu diras, ke oni ne povas nei la holokaŭston, sed en Israelo oni ne rajtas mencii la Nakban, kvankam ĉi tio estas la bazo mem de la fondiĝo de Israelo.

Mi vizitis la Okupatajn Teritoriojn (Cisjordanio) dum la unua intifado. Mi ploris ĉiutage dum du semajnoj pro tio, kion mi vidis; la brutaleco de la okupado, la eta ĉikanado, ĝia murdema naturo, la dehakado de palestinaj olivarbaroj, la neado de akvorajtoj, la humiligoj... kaj tio daŭris, kaj nun ĝi estas multe pli malbona ol antaŭe.

Ĝi estas la plej longa etna puriga operacio de la 20-a kaj 21-a jarcentoj. Mi povus alteriĝi en Tel-Avivo morgaŭ kaj postuli civitanecon, sed mia palestina amiko en Vankuvero, kiu naskiĝis en Jerusalemo, eĉ ne povas viziti min!

Do vi havas ĉi tiujn mizerulojn enŝlositajn en ĉi tiun teruran... homoj nomas ĝin 'subĉiela malliberejo', kio ĝi vere estas. Ne necesas subteni Hamas-politikojn por defendi palestinajn rajtojn, kio estas tute malvero. Se vi pensas pri la plej malbona afero, kiun vi povas diri pri Hamas, multobligu ĝin milfoje, kaj ĝi ankoraŭ ne alfrontos la subpremon, murdojn kaj ekspropriegojn, kiujn la israelanoj faras al la palestinanoj.

La frazo, 'Ĉiu, kiu kritikas Israelon, estas antisemito,' estas simple evidenta provo timigi bonajn ne-judojn, kiuj pretas defendi tion, kio estas vera."

*Gabor Maté (Budapeŝto, 6-an de januaro 1944) estas hungar-kanada kuracisto kaj aŭtoro.

Israelo: Kiu timas la pasintecon? De Berenice Bento

 La sekvan tekston verkas la sociologo Berenice Bento kaj estis eldonita origine en Desacato, la 13-an (rigardu ci tien)

"La ĵurnalo The Times publikigas la titolon: Israelo montras mutilitajn bebojn kiel pruvon kontraŭ Hamas. Sed la foto estas de palestinaj infanoj"

"La furiozo de ĉi tiuj lastaj tagoj estis nutigita de la sangaj banoj de la masakroj de Tantura, Deir Yassin, Dawayima, Sabra kaj Shatila, de la krioj de la 800 mil palestinanoj forpelitaj el siaj hejmoj, kaj de la ĉeesto de la animoj de tiuj, kiuj perdis; iliaj vivoj en la 31 masakroj kiuj okazas en 1948, de la loĝantoj de la 511 vilaĝoj detruitaj por konstrui domojn por la cionismaj setlantoj.

La gazetaro ripetas: "Nenio pravigas mortigi civilulojn!" por rilati al Hamas-atakoj en la lastaj tagoj. Mi konsentas. Sed kial Israelo neniam estis kondamnita kaj elmontrita al amaskomunikila masakro pro siaj krimoj kontraŭ palestinaj civiluloj? Cionisma kovrado havas strukturon, kiu ripetiĝas: kirurgia tranĉo al la okazaĵoj de la lastaj tagoj. Ili rifuzas fari ajnan pripensadon bazitan sur pli larĝaj historiaj kadroj. La celo estas klara: izoli agojn de antaŭa historia kunteksto kiu determinas ilin. Kaj farante tion, la vojo estas malfermita por la patologiigo (frenezuloj!) kaj krimigo (amaso da krimuloj!) de palestinanoj. Alivorte, absolutigante la kazon, la politika strukturo, ĉi-kaze, israela koloniismo, estas konservita.

Tamen, ne estas maniero eskapi de unu fakto: 70% de la loĝantaro de la du milionoj kaj tricent mil loĝantoj de Gazao, la plej granda malliberejo en la mondo, estas rifuĝintoj. Kion tio signifas? La Ŝtato de Israelo devigis ilin forlasi siajn hejmojn, forpelis ilin kaj transdonis ilin al cionismaj setlantoj. Ni provu ligi la finaĵojn, provu rakonti historion. Estas nur milionoj da palestinaj rifuĝintoj ĉar ekzistas daŭra politiko de koloniigo kaj genocido fare de la Ŝtato de Israelo. La rakonto ne komenciĝis la 7-an de oktobro 2023. Pasis 75 jaroj da vagado. UN jam determinis la rajton de palestinanoj kiuj havis siajn hejmojn ŝtelitaj de Israelo en 1948 reveni. Ĉi tiu kaj tiom da aliaj Rezolucioj de UN estas mortaj leteroj por Ŝtato, kiu traktas la palestinan popolon kiel blatojn, kiel rubon.

Mortigi civilulojn konsistigas terorisman agon, tion ni lernis dum ĉi tiu semajno. Se Israelo mortigas palestinajn civilulojn dum 75 jaroj, al ni restas neniu alternativo krom logika konkludo: Israelo estas terorista ŝtato. Ĝuste nun ĝi faras militkrimon laŭ internacia juro kolektive punante la loĝantaron de Gazao. Por la Ŝtato de Israelo, tamen, "palestinanoj" kaj "civiluloj" estas terminoj kiuj ne renkontas, ili estas kiel akvo kaj oleo. Israelanoj estas civiluloj, ili havas vivojn, kiujn ili meritas vivi, palestinanoj... nu, kiel diris Ayelet Shaked, iama israela Justicministro, ili estas "serpentoj", por aludi al palestinaj infanoj.

Mi ne dubas: se iu vivas unu tagon, nur unu tagon, kiel palestinano, ĉu en Gazao ĉu en Cisjordanio, li faros al si la saman demandon, kiu hantis min en tiu vintro de 2017: kiel eltenas ĉi tiuj homoj? Estis la 5-a matene kaj la vico por transiri la israelan armean kontrolon estis grandega. Estas preskaŭ 800 kilometroj da betonmuro, 8 metrojn alta. Laboristoj kiuj amasiĝis en metalkortalojn por esti submetitaj ankoraŭ al alia rito de humiligo; aliflanke, la mokado sur la vizaĝoj de la soldatoj. Viro, fronte al mia perplekseco kaj mia indigna kriado, demandis min: "Rakontu al la mondo, kion vi vidas"

Estas neeble kompreni la erupcion de palestina furiozo la pasintan semajnfinon sen kuntekstigi ĝin en pli larĝaj kadroj. En la ribeloj de sklavoj ĉi tie en Brazilo, la murdo de la mastro, familio kaj kontrolisto estis ofta. La tiamaj ĵurnaloj de sklavposedantoj, antaŭvidante la israelan defendministron Yoav Gallant, deklaris: "Ni batalas kontraŭ bestoj kaj agas laŭe." En la sama intervjuo, en kiu li diagnozis la "ne-homecon" de la palestina popolo, la ministro Gallant ordonis la "totalan sieĝon" de la Gaza Sektoro: kolektiva puno. La cionisma mantro ke Palestino estis lando sen homoj iĝis politika strategio. Tiel estas ekde 1948: forpeli, mortigi, torturi, alproprigi palestinajn vivojn kaj posedaĵojn. La nura rajto, kiun la subpremato havas, estas ne havi rajtojn. Sed la furiozo alvenas. Ĉu la subpremantoj lernis nenion el siaj krimoj kaj malsukcesoj?

La objektivaj kondiĉoj por la produktado de furiozo estis generitaj ĉiutage fare de Israelo. Kaj, kiel digo, kiu estas plena de fendoj interne sed ne aperas ekstere, ĝi rompiĝis. Kaj kun ĝi, ni vidas ĉiujn sklavajn mastrojn kaj sinjorinojn aperi. Nur vi havas la rajton al vivo. Kaj kio pri palestinaj bestoj? Tuta morto. La procezo de malhumanigo de la palestina popolo ripetas la saman strukturon respondecan por teni homojn en sklaveco: ili ne estas homoj, ili estas bestoj, ili estas teroristoj. Kaj jen kial la gazetaro ne parolas, ne televidas, ne intervjuas la palestinajn patrinojn, kiuj perdas siajn infanojn, siajn infanojn, pro israela teruro: ili ne estas homoj. Mi ne dubas, ke se eblus al brazilaj patrinoj (precipe tiuj, kiuj perdas siajn infanojn ekzekutitaj de la teruro de la brazila Ŝtato), rigardi palestinajn patrinojn en la okulojn, ili dirus "Ankaŭ mi estas palestinano".

Ĉu nenion komprenas pri la signifo de la furiozo de la premato? Kiom da intifado necesas por ke la okcidenta mondo kaj Israelo komprenu, ke la palestina popolo ne rezignas, ke la pulso ankoraŭ batas? Kiam palestinano diras: "Mi ne povas plu elteni", ĝi ne estas izolita voĉo. Ili estas generacioj kiuj parolas, ili estas eĥoj, kiuj atingas la nunon, ĝi estas la pasinteco fariĝanta "nun". Do, ne petu de ni la neeblaĵon. Ni, subtenantoj de la palestina lukto por la rajto de rifuĝintoj reveni al siaj teroj kaj memdeterminado, daŭre rakontos la historion de la plej longa milita okupado en la moderna historio, ni daŭre parolos la pasintecon en la nuntempo.

Mi rifuzas diskuti Hamas sen pli larĝaj historiaj kadroj. Mi rifuzas fari historian superrigardon kiu montras al Netanyahu kiel la principon de absoluta malbono. La solvo ŝajnas simpla: sufiĉus elekti maldekstran israelanon kaj la situacio de la palestina popolo estus solvita. La nuna registaro ne estas antiteza al la antaŭaj. Ĝi ne ekzistus sen Plano Dalet, sen Levi Eŝkol Ŝkolnik, sen Golda Meir. Kontraŭleĝaj setlejoj ne estis invento de Benjamin "Bibi" Netanyahu. Nenio pri ĝi estas originala. Ĉio estas kopio kaj mimezo.

Ilan Pappé, israela historiisto, konkludis: "post la komenco de Operacio 'Gastplumbo' en 2009, mi elektis nomi israelan politikon 'laŭpaŝa genocido'." Respektata israela ĵurnalisto Gideon Levy de Haaretz deklaris la 8-an de oktobro 2023: "Ni opiniis, ke ni rajtis fari ion ajn, ke ni neniam pagus prezon aŭ estus punitaj. Ni arestas, mortigas, mistraktas, prirabas, protektas masakrantajn kolonianojn, pafas senkulpajn homojn, eltranĉas iliajn okulojn kaj detruas iliajn vizaĝojn, deportas ilin, konfiskas iliajn hejmojn, surteriĝas, prirabas, forrabas ilin de iliaj litoj kaj faras etnan purigadon...”.

La furiozo de ĉi tiuj lastaj tagoj estis nutigita de la sangaj banoj de la masakroj de Tantura, Deir Yassin, Dawayima, Sabra kaj Shatila, de la krioj de la 800 mil palestinanoj forpelitaj el siaj hejmoj, kaj de la ĉeesto de la animoj de tiuj, kiuj perdis; iliaj vivoj en la 31 masakroj kiuj okazas en 1948, de la loĝantoj de la 511 vilaĝoj detruitaj por konstrui domojn por la cionismaj setlantoj. La furiozo venas de la sango, kiu fluis de la kapo de ĵurnalisto Shireen Abu Akleh, de la morto de 230 palestinaj civiluloj ĉi-jare, de la morto de 2 410 civiluloj en 2014 en Gazao. La okcidenta mondo jam pardonis Israelon. Sed ĉu krimoj kontraŭ civiluloj ne estas nepardoneblaj? Kolerego, male al tio, kion volas la cionistoj, ne estas io malhumana. Ĝi estas la nekomprenebla en la gramatiko de koloniismo. Kolerego estas tio, kion mi sentis ĉe tiu transirejo en Qalandia kaj mi havis grandegan deziron, kriante, kun mia pulso en la aero, voki "Liberan Palestinon!". Ja mi ne kriegis, mi timis. Sed, mi daŭre diras al vi, kion mi vidis. Mi vidis la teruron antaŭ miaj okuloj.

Berenice Bento estas sociologo kaj esploristo."

https://desacato.info/israel-quem-tem-medo-do-passado-por-berenice-bento/

De úteros e umbigos - sobre a eterna dificuldade em nos abrirmos ao outro

A polêmica da hora, inócua (pra variar!), mal conduzida e, uma vez mais, fratricida (porque apenas contribui para a apartação de atrizes, atores e grupos que lutam pela cidadania universal e contra a discriminação), está sendo travada a partir de uma dificuldade de escuta, em minha percepção.

No dia primeiro de dezembro a Folha de São Paulo publicou o texto opinativo da mestra em filosofia política e ativista do feminismo negro, Djamila Ribeiro, sob o título "Nós, mulheres, não somos apenas 'pessoas que menstruam'", sob a rubrica "machismo".  (Você pode ler o texto aqui, ou aqui)

Os ativistas trans, claro, reagiram, respondendo ao equívoco da pensadora. (Vejam, por exemplo, as postagens, no Instagram, da Abeth, do Fonatrans, do Ibrat, do Famílias pela Diversidade etc.)

Em seu arrazoado Djamila, em minha percepção, se esquece de atentar para o contexto de produção e uso da expressão em causa ("pessoas que menstruam"). A expressão se cinge ao campo das políticas de saúde, onde homens trans, portadores de corpos com úteros, são invisibilizados - a medicina (e a medicina pública, via SUS) não contempla as especificidades das pessoas trans, sejam homens ou mulheres.

https://www.diariodocentrodomundo.com.br/essencial/djamila-rebate-acusacao-de-transfobia-em-artigo-as-pessoas-nem-leram-o-texto/

Mas Djamila deliberadamente preferiu ignorar esse contexto. À semelhança dos juízes que, entre os anos de 1980 e 1990, não conseguiam conceber as mulheres trans, porque elas não tinham útero e, portanto, não podiam procriar, Djamila não consegue compreender que a expressão não guarda relação necessária com as mulheres cis, ao contrário!

Djamila prefere se evadir do contexto de produção da expressão - homens trans, portadores de útero, trompas e outras características dos corpos cis femininos, que são sistematicamente invisibilizados pelos serviços de saúde, notadamente os serviços públicos -. E, ostentando uma ferida narcísica, passa em seu texto a falar sobre mulheres cis.

Enquanto "pensadoras" (para usar a mesma expressão que ela) somos treinadas (ou deveríamos ser) a nos ater ao contexto de produção dos textos. - A respeito do que trata a expressão em causa? A que ela se refere? Qual o seu objetivo?

Ao nos atentarmos para esses aspectos, temos claro que não se trata em absoluto de mulheres cis. Trata-se, repito, de denunciar e romper com a invisibilização dos homens trans nos serviços de saúde, onde não conseguem ser contemplados. 

Se atentasse para esse aspecto, se fosse capaz de se abrir ao outro, Djamila se solidarizaria com a luta dos homens trans. Mas, ao contrário, prefere ignorar o contexto de produção da frase e agir no espaço público a partir de sua ferida narcísica, sentindo-se apagada enquanto mulher (?!), simplesmente pelo fato de homens trans necessitarem ter as suas espeficidades corporais contemplatas pelos serviços de saúde (públicos e privados). Todo o arrazoado de seu texto se refere às mulheres cis que, em absoluto, estão em causa na expressão.

Outro aspecto que aprendemos (ou deveríamos ter aprendido) no exercício do ofício de pensar, notadamente quando no campo das ciências humanas, é, ao nos sentirmos pessoalmente incomodadas com algo, com uma afirmação ou defesa de argumento, pararmos para refletir sobre o porquê dessa afetação - o que na frase, afirmação, propositura, argumento nos afeta tão diretamente? Como nos afeta? Por que? O que mobiliza em nós?

Enquanto não formos capazes de nos abrir para a genuína escuta, para a compreensão das necessidades do outro; enquanto nos limitarmos às nossas fragilidades, temores, pânicos e ressentimentos (e a incapacidade de reconhecê-los), não conseguiremos realizar o encontro com o diferente e tão igual em suas necessidades de reconhecimento, legitimação e respeito.

Djamila, se tivesse, por um instante, procurado se interrogar a respeito do conteúdo da frase em questão, se tivesse, ao invés de dar azo à sua ferida narcísica, procurado compreender a respeito do quê se fala, da reclamação posta, e do porquê dela se sentir pessoalmente atingida, afetada, incomodada, não teria enveredado em semelhante equívoco.

As mulheres cis não são seus úteros, ao passo que os homens trans precisam ter os seus úteros e demais órgãos do "feminino" contemplados nos serviços de saúde, tanto quanto as mulheres trans precisam ter a sua próstata e, eventualmente, o seu pênis e escroto, contemplados no atendimento médico.

- No que isso invisibiliza as mulheres cis? Em outras palavras, no que isso, essa reivindicação das pessoas trans, afetam ou ameaçam (?!) as pessoas cis? No que a demanda (legítima) das pessoas trans para se verem contempladas em suas peculiaridades fisiológicas nos serviços de saúde desestabiliza a identidade das mulheres cis enquanto "mulheres"?  

Do mesmo modo que a expressão "homens que fazem sexo com homens" não invisibiliza os gays/homossexuais masculinos, as expressões "pessoas com pênis/próstata", "pessoas com úteros", "pessoas que menstruam", "pessoas que amamentam", "pessoas gestantes" não invisibilizam homens ou mulheres cis. Porque não diz respeito a eles! Simples assim. 

É preciso ser muito autorreferente (ou ter a própria identidade de gênero bastante frágil) para supor que tais expressões digam respeito aos homens ou às mulheres cis. 

E isso em absoluto não é a função das pessoas "pensadoras", vale dizer, das profissionais cujo ofício é refletir criticamente sobre a realidade, sobre a história. A nossa função precípua é, antes do mais, sermos capazes da escuta do outro, em suas demandas e idiossincrasias, assim como das nossas próprias.  - O que exige um esforço constante, tenaz e, invariavelmente, doloroso, na medida em que afeta a nossa autopercepção, a nossa fantasia pessoal. 

(Atualização 18h13. - Fiz correções e acréscimos.)

 

Sobre o absenteísmo do dia do servidor público

 

A indústria das pesquisas eleitorais segue com o seu mantra idiotizante. 

 

Enquanto isso, temos levas de gente de classe média, funcionários públicos, muitos opositores ao infame, que simplesmente vão viajar, "aproveitando o feriadão" do dia do servidor público. (Uma outra forma cirista de ser.)

 - Nem o Tribunal Superior Eleitoral poderia ter inaugurado a biometria nessas eleições, nem esse feriado deveria prevalecer. 

Sem falar que a gratuidade nos transportes já deveria ter sido assegurada há décadas. Oficializaram o fundo partidário, mas a garantia de acesso à urna pelo eleitor pobre, não!

Quantos ainda não se conscientizaram de tudo o que está em jogo nesse segundo turno, para o país - democracia, soberania, projeto de futuro (para o país e as atuais e vindouras gerações)...

É dilacerante, assistir o descaso de tantos, a conivência e adesão de muitos. 

Não podem jamais dizer que não sabiam, que foram enganados. Todos temos de nos haver com as nossas responsabilidades nesse latifúndio de corrupção, desmatamento, venda das estatais estratégicas, extermínio dos povos originários e da população negra, destruição da pesquisa em ciência e tecnologia, do ensino público, do SUS...

Universo paralelo

Consciência de classe,

interpretação de texto,

compreensão do contexto 

as deficiências do brasileiro são.

 

Uma jovem recepcionista de clínica médica que sustenta o automóvel que usa para ir e vir do trabalho (imaginem o peso do combustível no orçamento) e às vezes trabalha no regime de 36h (mas parece que não é cumprida a escala de descanso de 12h), fazendo serviços fora da recepção, defende a vitória do infame e diz do Lula criminoso. 

Nada sabe sobre o fundamento da sentença de Moro (atos INDETERMINADOS) ou as provas em que se baseou (notícias de jornais produzidas a partir do vazamento da própria Lava-jato), nada sabe sobre o que dela, sentença, dizem todos os constitucionalistas, processualistas e criminalistas SÉRIOS E RESPEITADOS no país; não sabe que o próprio autor da tese manejada por Moro o desautorizou, por uso inadequado da mesma; nada sabe sobre todo o desmonte praticado pelo governo do infame; sobre o fatiamento da Petrobras; se recusa a saber das rachadinhas, dos orçamentos secretos, dos imóveis adquiridos em espécie; ignora completamente a omissão do infame durante a pandemia, as suas manifestações desrespeitosas, grosseiras; ignora as mais de 700 mil pessoas mortas pela má gestão da saúde durante a pandemia; é indiferente ao fato dele defender a tortura, torturadores e milicianos...

E afirma que dizer Lula criminoso é liberdade de opinião!!! 

Como essa, quantas mais? 

- Ou a esquerda assume como tarefa prioritária a comunicação eficaz com amplos setores das bases da população ou seguiremos com esse universo paralelo.